DAYANILMAZ AĞIRLIK

Ölüm; gitmek belki de istemediğin halde gitmek. Sormuyorlar, yoksa yeni bir başlangıç mı? Nedir ölüm? Ölmek sonsuzluk mudur yoksa? Çok fazla soru var cevapsız.Ancak bir gerçek var ki ölen kişiyi geri getiremiyorsunuz .Sıcacık tenine dokunamıyorsunuz.Sevdiğiniz hem de çok sevdiğiniz can parçanızı öpemiyorsunuz. Müthiş bir boşluk ve çaresizlik var .Giden mutlu mu acaba gittiği yerde ,onuda bilen yok .O bilinmezlik var ya, insanın iliklerine çaresizlik olarak işliyor.                           Biz büyük bir yıkım ,tarifi ve tanımı mümkün olmayan kayıp yaşadık.Bazıları başsağlığı dilerken “sizi anlıyorum “dediğinde inandırıcı gelmiyor .Çünkü bu acı bambaşka bir acı .Sizi mahvediyor,bomboş geliyor , her şey anlamını yitiriyor.Adam  damdan düşmüş. Çevresinde yardım etmek isteyenler demişler “doktor çağıralım”.Düşen adam 👨‍🎨 bu öneriye itiraz etmiş .”Olmaz, bana damdan düşen birini çağırın” demiş.Soruyorlar niye diye.Adamda cevap veriyor”Çünkü damdan düşenin halini ancak bir başka damdan düşen anlar diye. Bence haksız da değil .Bazı duyguları anlayabilmek için mutlaka yaşamak gerekiyor.Tıpkı bizim yaşadığımız acı gibi.Oğlum gideli 4 ay 19 gün 80 dk oldu.Bu zaman içinde bana seni anlıyorum diyen sadece iki insanın yada ailenin beni anlayabildiğini  düşünüyorum.                                                                                                                     .Oğlumun karşı çaprazına iki ay önce genç bir avukatı yerleştirdiler.Biz mezarlığa gittiğimizde iki aydan beri o genç kızın mezarında da dua ediyorduk.Ben hatta ilk gördüğümde göz yaşlarına boğularak oğluma mezarlıkta dedim ki” bak oğlum ,bu ablada sana arkadaş geldi”.Bu Pazar da yine oğlumun mezarına ziyarete gittiğimizde genç avukatın ailesi de mezarının başındaydı.Biz kafamızla selam verdik ailesine ve oğlumuzun mezarında  dua okumak için durduk .Aile de bizi görünce hemen yanımıza geldiler  ve karşılıklı taziyede bulunduk.Anne Tülin Hanımın gözlerindeki o acı ve hüzünle bana bakarak “sizi anlıyorum “ demesi   bana o kadar samimi  ve gerçek geldi ki ...Çünkü o bakışlardaki çaresiz ve bitkin bakışları o kadar iyi tanıyor ve hissediyorum ki .anlamamam imkansız.                                         O acı var ya, sizi bir zamanlar belki senede birkaç kez uğradığınız mezarlığın bağımlısı yapıyor.Niye ? Biliyorum oğlum geri gelmeyecek ama ben orada onun yanında daha iyi hissediyorum.Yüreğim yanıyor ,içim parçalanıyor ama ağlayıp sızlasam da mezarından ayrılmak istemediğim anlar çok oluyor.                                                                                                                          Ben ölümün ciddiyetini ve çaresizliğini ilk defa ne zaman hissetmiştim?Biliyorum elbette.Anneannemi kaybettiğimde  çok üzüldüm.Bir de cenazesine gidemedim .Deniz hastaydı ve eşim de İzmir’de seminere gitmişti .Deniz’ i hasta haliyle bırakamadım ,ya da küçük çocuk olduğu için de gidemedim.Ama ölümün dayanılmaz ağırlığını da oğlumun gidişiyle bütün benliğimde hissettim.Umuyorum sevdiklerinize ölüm değil sevgi 🥰 uğrasın.Sevgiyle kalın.