TEBESSÜM...

“Hayatla senin aranda ne var, ya da sen hayatın neresinde görüyorsun da bu kadar güveniyorsun hocalarına? Gidelim buradan.” dediğimde çok kızmıştı bana. O nedenle başka hastaneye gitmeyi reddetmişti benim can parçam hayat ışığım. Off off. Benim bir tanem.  Ben hala keşke gitmeyi kabul etseydi diye düşünüyorum. Belki yine iyileşemeyecekti, ama en azından hasta doktor iletişimi ve bilgilendirmesi daha iyi olacaktı. Hasta yakınını ve hastayı üzmeyecek doktorlarla hastalığın başlangıcında  tanışırdık. Belki moral olarak daha iyi göğüslerdik.                         Sonra mı? Sonra beş ay boyunca kendi okulunun onkoloji  bölümünde sabah vizitelerinde dahi konuşamadığımız ve oğlumuzun odasından çıkartıldığımız beş ay! Ben gerçekten merak ediyorum, onkoloji hastalarının yakınları neden vizite saatlerinde dışarı çıkartılır? Bu uygulama    kaç hastanede var? Zaten onkoloji hastasının durumu zor, bir de askeri sistemle hasta yakınları saatlerce dışarıda vizite saatinden dolayı tutulabiliyor. Bize doktorların emir eri gibi davranılıyordu. Doktorumuz muayene etmez, konuştuğunuda anlayamazsınız. Sessiz konuşur. Oysa hem hastanın hem de hasta yakınının doktorun söylediği bir söze dahi çok ihtiyacı var. Ben tıp okumadım. Ama çok merak ediyorum, onkoloji doktorlarına ve hemşirelerine neden hasta psikolojisi konusunda eğitim verilip takip edilmez? Doktor ve hemşirelerin bu bölümlerde çalışması için bilgi yeterliliğinin dışında, psikolojilerine de dikkat edilmesi gerektiğini düşünüyorum. Bizi  ilik nakli oluruz ümidiyle gönderdikleri Ankara GATA da vizite sabah 7:30 da, hasta yakınları odadan çıkartılmadan  ve hastalar bizzat muayene edilerek  yapılıyordu.  Onkoloji hastaları ve hasta yakınları gerçekten zor durumdalar. Bunları bir de bazı doktorların zorlaştırmalarına hiç gerek yok. Gülmek zorunda değiller, ama suratlarını asmasınlar. Birazcık tebessüm.... çok mu?