BERKAY VE CUMHUR

Hayaller kurardık; çok yıllar sonraya, henüz inşa edilmemiş evlere ve doğmamış çocuklara dair. Öyle zengin oluruz diye değil, alın terimizle, emeğimizle bir şeyler yaparız diye. Güzel günler görürsek eğer, şükrederdik hayallerimize. İnsanca isteklerimiz gençliğimizi yansıtırdı. İyi bir okulu bitirirsek iyi bir meslek sahibi oluruz diye. Ya da ne bileyim ünlü bir yazar, şair veya ünlü bir sporcuyla tanışmak, bir futbol maçını yerinde izlemek gibi. Ne kadar içten ve insanca isteklerimiz vardı bizim aslında. Çalışıp hayalini kurduğum, gelecek vadettiğini  düşündüğüm bir Fakülteyi kazanmıştım. Hemde her yıl yaklaşık üç milyon gencin katıldığı sınavda yüzde ikilik bir sıralamayla hayallerime giden yolu açmıştım. İyi şeyler yapıyordum geleceğe dair. Siz kendinizi ödüllendirir misiniz? Şimdi okuyorsanız, bu yazıya cevabınız biliyorum evet olacak.                                                         Ailelerimiz de tıpkı bizim gibi. Çünkü çocuklarının hayallerini gerçekleştirmesinden başka ne isteyebilirler? Kısacası, herkes  mütevazi ve gerçekçi hayal peşinde.  Bu hayallerin gerçekleşme olasılığı da çok fazla.                                                                                                                               Tarih 10 Aralık 2016, yer İstanbul Beşiktaş Vodafone Arena stadı. Beşiktaş-Bursaspor maçı var. Onbinlerce insan bu maçı izlemeye geldi. Maç çok heyecanlı geçti. Maçın sonunda stadyumdaki taraftarlar güzel bir karşılaşma izlemenin keyfiyle evlerine doğru gidecekler. Stadyumun önüne çıkınca müthiş bir gürültüyle patlayan bomba ile insanlar ne olduğunu anlamadan panik ve kargaşanın ortasında kalıyorlar. Her yer kan gölüne döndü. Onlarca kişi yaralandı ya da hayatını kaybetti.                                                                                                                                                 İşte o insanlardan biri de 19 yaşındaki Berkay Akbay, yani ben. Ben de tıpkı Cumhur Deniz Uysal gibi hayallerimle hayatın bu acımasız gerçekliğinde kaldım. Cumhur Deniz Uysal ve ben, tıp fakültesi öğrencisiydik. Hayallerimize koşarken Cumhur’u kanserin en kötüsü, beni de patlatılan bir bomba hayattan aldı. İkimizin annesi de mahsun ve çaresiz. İkimizin adları da annelerimizin kollarında dövme olarak yaptırıldı.  İkimizin annesi de her gece ikimiz için ayrı ayrı dua ediyorlar, bize ulaşsın, iç dünyalarında bir küçük hüzün noktası azalsın diye. Belki aynı anda başlıyorlar duaya. Ya da mesafeler uzak olsa da, birlikte  özlüyorlardır bizi anne hasretiyle. Yani diyorum ki hasret kaldılar bize, sevgimize. Annelerimiz hayatımızda en sevdiklerimizdi.                                         SEVGİ YOLDAŞINIZ OLSUN 🌹

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

YÜKSEL HANIM

Sanırım saat gece 12:00, sosyal medyadan bir mesaj geldiğini gördüm. Mesaja baktım, Atatürk Mahallesi Muhtar adayı Yüksel Suçin seçim çalışmalarında yaptıklarını ve seçimi kazandığı taktirde yapacaklarını benimle paylaşmak istediğini yazmış. O arada hemen belirtmek isterim ki, ben başka bir mahalle olan Şükrüpaşa Mahallesinde ikamet ediyorum. Kadınların siyasette yer almasını ve ülke yönetimininin özellikle idari kısmında kadınların var olması gerektiğine canı gönülden inanan biri olduğum için bu görüşmeyi seve seve kabul ettim. Edirnemizde bu yıl yapılacak yerel seçimlerde muhtar adayı kadınların sayısı da oldukça iyi durumda. Belediye Başkanı adaylarımızdan da kadın aday sayısının yoğunluğunu alkışlamak istiyorum. Ülkemize özellikle de Edirnemize yakışan bir tablonun varlığı gerçekten şapka çıkarılacak bir durum. Kadınlarımızın yönetimde söz sahibi olması, siyaset dilini daha naif ve seviyeli bir hale getiriyor. Yüksel Hanım'ın mahalle yönetiminde yer alac
Devamı

NİYE?

Cumhur Deniz’imin düzenli bir hayatı,  yaptığı bir spor aktivitesi vardı. Hem de tutkuyla yaptığı bir spor. Ortaokuldan mezun 👨‍🎓 olduğu yıl yaz tatilinde başlamıştı o çok sevdiği tenis 🎾 e. Hatta Antalya’ya gittiğimiz otelde tenis hocası vardı. Özel ders aldı orada da bir hafta.Tabii dönünce de tatil öncesinde yaptığı gibi tenis kursuna devam etti. Okullar açılınca da tenisi bırakmadı. Deneyimi arttıkça ve büyüdükçe tenis raketlerini yeniledi. Çok güzel tenis ayakkabı ve şortları aldı. Zaman içinde uygun gördüğü tenis turnuvalarına da katılmayı ihmal etmedi. Bir turnuva İçin hocası ve arkadaşları ile birlikte Bursa’ya gitmişlerdi de, çok mutlu dönmüştü. Özellikle üç genç aynı odayı paylaşınca odanın  halinden ve yaptıkları muhabbetlerden büyük keyif almıştı. Oysa biz tenisçileri otogardan yolcu edince ilk uzun süreli ayrılığımız diye epeyce hüzünlenmiştik. Bilemezdik bizi temelli bırakıp sonsuzluğa gideceğini😢😪. Tenis can parçamın vazgeçilmezleri arasında yerini almıştı. Biz de o
Devamı

ÖZLEDİM

Bugün yine yanına geldik. Doğum günün kutlu olsun benim canım. İyi ki sen bizim oğlumuz oldun ve bize anne baba olmayı öğrettin. Şimdi de acı çekmeyi öğreniyoruz hergün yeniden yeniden... Seni çok özledim ve senin yanına gelince de bitmiyor ki bu özlem! Çokk uzun zaman oldu değil mi? Sen de beni özledin mi? Sen tıp fakültesini kazandığında "100. yılda doktor olacak benim oğlum." diye düşünüp ne çok sevinmiştim. Seninle yaşayamadığımız çok şey var. Beyaz önlüğünle diploma aldığını, hasta muayene ettiğini göremedik örneğin. Hani sen eşinle işe giderken çocukları bize bırakacaktınız, sonra akşam işten çıkınca hem çocukları hem de sizin için hazırladığımız yemek tencerelerini kapıdan alıp gidecektiniz? Bana yine "Doktor annesi" diyorlar senin annen olduğum için. Sizin meslekte "Meslek kardeşliği" varmış. Geçen gün bir doktor hanım bu ifadeyi senin annen olduğumu bildiği için kullandı.
Devamı