İNANIYORUM

İnstagram profilime bakıyordum az önce, hep ümit etmişim oğlumun hastalığı sürecinde ve bu ümidimi altı ay boyunca hiç kaybetmemişim.Oysa son bir ayda Ankara/GATA'ya geldiğimizde doktorumuz daha ilk gün bana "çok az bir zamanınız var, niye geldiniz"diye sordu.Oysa bizim Edirne'deki doktorumuzun bizi "İYİLEŞECEK"kandırmacasıyla gönderdiğini nereden bilecekti... Kabul edememek, inanmamak ne kadar zor bir travma;şimdi farkına varıyorum yaşadıklarımızın.Ne büyük bir inançla sarılmışım oğlumun iyileşeceğine.Öyle büyük bir inanç ki hiç grip bile olmadım,yorulmadım,uykusuz gecelerden sonra uykusuzluğumun farkına varmadım.Bir hafta Ankara'da hastane koridorlarında sandalyelerin üzerinde yaşamaktan,uykusuzluktan,gürültüden ve karlı havanın soğukluğundan hiç rahatsız olmadık. Tek inancımız ve ümidimiz vardı"Can Parçamın yaşayacağı"!...İnanmak ne büyük güç veriyor ve motive ediyor.İnandığınız sürece mücadele edebiliyorsunuz.

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

YÜKSEL HANIM

NİYE?

ÖZLEDİM