BİR SABAH

Kötü gününüzde insanların yanınızda olması çok önemli elbette, ama asıl iyi gününüzde de sizinle mutlu olup, gülebilen insanlar daha çok değerli. Yani mutluluğunuza ortak olabilecek gerçek dostlara ihtiyacımız var. Acılarımızda insanlar bize destek oluyorlar, ama tamamının dostça ve içten olup olmadığını tam bilemeyiz. Belki acıdıkları için belki kendileri de aynı şeyi yaşamasınlar diye o olumsuzluğu kendilerinden uzaklaştırmak adına da yardım edebiliyorlar. Değerler nesilden nesile aktarılır. Başkalarının mutluluğuna da isteyerek ve severek ortak olmak önemli. Çocuklarımıza hangi değerleri öğretiyoruz ve başkalarına kazanmaları için ne kadar ilham veriyoruz? Çoğumuz, onları güçlendirmeye yardımcı olmak yerine, insanların zayıflıklarından yararlanıyoruz. Bugün birçok insan bir başkasının başarısından ve mutluluğundan neredeyse rahatsız oluyor, kıskançlık krizlerine giriyor. Kenyalı koşucu Abel Mutai bitiş çizgisine sadece birkaç metre uzaklıktaydı, ancak tabelaları karıştırdı ve yarışı bitirdiğini düşünerek durdu. İspanyol yarışçı Ivan Fernandez hemen arkasındaydı ve neler olduğunu anlayarak Kenyalıya koşmaya devam etmesi için bağırmaya başladı. Mutai İspanyolca bilmiyordu ve anlamadı. Neler olduğunu anlayan Fernandez, Mutai'yi zafere itti. Bir muhabir Ivan'a "Bunu neden yaptın?" diye sordu. Ivan yanıtladı, "Benim hayalim, birgün kendimizi ve başkalarını kazanmaya zorladığımız bir tür topluluk yaşamına sahip olabileceğimiz." Muhabir, "Peki Kenyalının kazanmasına neden izin verdin?" diye ısrar etti. Ivan, "Kazanmasına izin vermedim, o kazanacaktı. Yarış onundu" diye yanıtladı. Muhabir ısrar etti ve tekrar sordu, "Ama kazanabilirdin!" Ivan ona baktı ve yanıtladı: "Fakat benim zaferimin değeri ne olurdu? Bu madalyanın onuru ne olurdu? Annem bunun hakkında ne düşünürdü?" Kıssadan hisse; kıskançlığın olmadığı, herkesin birbirine koşulsuz yardım ettiği, samimiyetin galip geldiği, beraber gülen ve beraber ağlayan insanların hüküm sürdüğü bir sabahta uyanmak dileğiyle...