DELİKANLI

Toplumsal algı ve bakış açımız bir çok yönden hızla farklılaşıyor, değişiyor. Değişim bazen o kadar hızlı oluyor ki, nasıl takip edeceğimiz konusunda ikilemler yaşayabiliyoruz. Yaşam koşulları, iş hayatının getirdiği yoğunluk, şehir hayatındaki hengame, bir çoğumuzun kalabalık içinde yalnızlaşmasına neden oluyor. Farklıdır insanoğlu diğer canlılardan. Hırsludır, akıllıdır, zekasını tam anlamıyla kullanmaya başladığında iyi ya da kötü dünyayı değiştirme gücüne sahiptir. Öte yandan bütün buları tek başına yapabilmesi için uzunca bir zaman gerekir. Örneğin yürümesi için en az bir yıl, kendi hayatını tamamen idame ettirebilmesi için de kafadan yirmi yıl gereklidir. İnsan çocuğunu geleceğe hazırlama mücadelesi verir. Yaşlanmayacakmış gibi bir hisse sahiptir genç insanlar. Kimin ne kadar yaşayacağını elbette hiç kimse bilemez. Fakat şöyle de bir gerçeklik var ki; bebekken nasıl kendi başımıza yaşayabilmek için uzunca bir bakım ve desteğe ihtiyaç duyuyorsak, yaşlandığımızda da çoğunlukla desteğe ihtiyaç duyarız. Bu destek ihtiyacını da çocuklarımızdan karşılamak isteriz. Maalesef değişen hayat koşulları beklentilerimizin aksine çocuklardan değil daha profesyonel kurumlardan destek almak zorunda bırakıyor. Bu kurumların başında gelen Huzur Evi'ni mesleğim vesilesiyle orada öğrencilerimizle yaptığımız programlar sayesinde defalarca görme şansına sahip oldum. Daha sonra da oğlum ve eşimle dini bayramların birinci günü ilk ziyaret yeri olarak huzur evi ve çocuk yurdunu ziyaret edip büyüklerimizin ellerinden öpmek, çocukların da yüzlerinde tebessüm oluşturmak, çekirdek ailemiz için müthiş mutluluktu. Bir çoğumuz farkında değiliz ama çevremizde maddi destekten çok bir "merhaba, nasılsınız?" sözünü bekleyen, saygının en büyüğünü hak eden, hayat okulundan mezun olmuş, yaşı fazla olsa da ruhu genç insanlarımız var. 1 Ekim "Yaşlılar Günü" ihtiyar delikanlılarımıza kutlu olsun. Ellerinden öpüyorum. İnsanlar yaş alırlar, ancak ürettikleri ve mücadeleleriyle genç kalırlar. Sevgiyle kalın...