TÜKETİM

Geçenlerde büyük bir zincir kafede çalışan biriyle yaptığım sohbette; bu iş yerinde müşterilerden arta kalan veya taze olmayan bütün yiyeceklerin çöpe gittiğini söyledi. Şirket politikaları gereği; dışarıya çalışanların yiyecek çıkartmasıda yasakmış. Kendilerince haklı olabilirler elbette ancak bu yiyecekler keşke sokak canlarına ulaştırılabilse. Yada bir kaç günlük gıdalar, müşterilerin hiç bozmadan veya yemeden bıraktıkları yiyecekleri de yoksul veya ihtiyaç sahiplerine ulaştırılabilse... Böylece işe yaramış olur ve çöpe gitmez. Dünyada açlıkla mücadele eden; gıda ve içecek temiz suya ulaşamayan milyonlarca insan var. Bunun küresel bir sorun olduğununun farkındayız. Aslında daha önceden yaşadığımız ;köy tarzı yaşamı tercih etsek daha doğru ve israfı önleyen anlayışı sadece yiyecekler açısından değil; aynı zamanda diğer malzemelerin dönüştürülmesi açısından da benimsemiş oluruz. Örneğin köyde yemek artmaz. Artarsa kedi ve köpeğindir. Meyve sebze kabuklarını küçük ve büyükbaş hayvanlarla tavuklar yer. Köyde hiç bir gıda çöpe gitmez. Kıyafetler aileden aileye dolaşır. İyice kötü durumdaki tekstil ürünleri bir araya getirilip minder, örtü yapılır. Sert kabuklar, kâğıt ve mukavva ambalajlar ocakta yakılır. Gazete ve dergiler bir süre dolap ve raf altına serilir, sonra ocakta odunu tutuşturmak için çıra yerine gider. Parlak ve eğlenceli olanlarıyla defter kaplanır, oyun oynanır. Plastik ambalajların geniş olanları saksı olur. Dar olanları çeşitli sıvılar için taşıma ve saklama kabına dönüşür. Metal ambalaj ve kutular kesilip plakalar halinde çatılara kaplama, bağlara oluk yapılır. Bu sınıfların hiçbirine uymayan tuhaf biçimsiz atıklardan bağda şahane korkuluk olur. Ayrıca gelişmiş ülkelerde günümüzde de buna benzer uygulamalar söz konusu. Doğaya daha az atık bırakmak veya hiç bırakmamak bizlerin elinde. Doğada hiçbir kaynak sonsuz değil. Unutmayalım ki doğa bize emanet edilmiş çocuklarımızın mirasıdır. Bu mirası korumak ve sahip çıkmak bizim görevimizdir. Sevgiyle kalın.