HİÇ BİR ŞEY TESADÜF DEĞİLDİR

Nefes almak bayramdır mesela;günün birinde                                                                                                   Soluksuz                                                                                                                                                           Kalınca anlar insan                                                                                                                                         Görmenin nasıl bir bayram olduğunu karanlık                                                                                        Öğretir.                                                                                                                                                           Sevmeninkini yalnızlık....                                                                                                                                    Sızlamayan her organ, hele de burun direği.                                            

Güzel, güneşli,🌞 ılık bir Ekim ayının son günlerinden (29 Ekim’de) Bayram törenleri başlarken saat  10:18’de 4.150 gram ağırlığında, dünya tatlısı. kafasında bir karış uzunluğunda pankçı saçlarıyla, yumuk yumuk gözleriyle dünyaya geldi, benim can parçam hayat ışığım. Öyle güzel bir bebekti ki, tarifi mümkün değildi.  Kilolu doğduğu için de dikkat çeken bir bebek olmuştu. Annesi olarak elbette öyle düşünüyorum ama, gören herkes bebeğimiz için aynı şeyi söylüyordu. Bir de gerçekten doğduğu andan itibaren özel olduğunu bize hissettiriyordu. Topuğundaki kan alındığında, minik bir “ııı”sesiyle acısını belli etmeye çalışıyordu. Acılarını benim gibi etrafına hissettirmemeyi doğarken öğrenmişti bu güzel bebek. Hatta doktoru bir kaç ay sonra “ reklam ajanslarına götürmeyi düşünüyor musunuz?“ diye sordu.     Daha önce de yazdığım gibi, 30 yaşına doğru dünyaya geldiği için, benim ona olan ilgim ve sevgim her şeyin önüne geçmişti.                                                                  

Bu gün dünya dönüyorsa “ay ışığı ve cesur savaşçı “ uğruna dönüyor. Bu akşam bize dört genç geldi. Pırıl pırıl kalpleri ve gülen yüzleriyle, ellerinde bir saksı çiçeği ve çiçeğe iliştirilen kartta bu cümle yer alıyordu.  Aslında biz, gelecek olan iki gençle epeyden beri oğlumun sayesinde tanışıyorduk. Bu iki genç hayatımıza “can parçam hayat ışığım” aracılığı ile gelmişlerdi. Ama oğlumun hastalığından önce sınıf arkadaşı oldukları için tanışmıştık. Hastalık sürecinde de bizi yalnız bırakmadılar. Gerçekten çok güzel insanlar. Hani bazen diyorlar “ aman bunlar çok genç ve duyarlı olamazlar” diye. İşte bu düşünceye kesinlikle katılmıyorum. ”Dünya ilerliyorsa eğer, bu güzel ve genç insanlar sayesinde”. Kalplerinin temizliği ve insanlıkları yüzlerine yansımış gençler. Oğlum 17 Eylül 2018’de beyin metastazı yaşayıp onu tıp fakültesinin aciline getirdiğimizde, bizi gece yarısı saat (2) ikilere kadar bizim arkadaşlarımızla birlikte yalnız bırakmayan ve daha sonra da bırakmayacak olan gençler.

“Hayatla senin aranda ne var, ya da sen hayatın neresinde görüyorsun da bu kadar güveniyorsun hocalarına? Gidelim buradan.” dediğimde çok kızmıştı bana. O nedenle başka hastaneye gitmeyi reddetmişti benim can parçam hayat ışığım. Off off. Benim bir tanem.  Ben hala keşke gitmeyi kabul etseydi diye düşünüyorum. Belki yine iyileşemeyecekti, ama en azından hasta doktor iletişimi ve bilgilendirmesi daha iyi olacaktı. Hasta yakınını ve hastayı üzmeyecek doktorlarla hastalığın başlangıcında  tanışırdık. Belki moral olarak daha iyi göğüslerdik.                         Sonra mı? Sonra beş ay boyunca kendi okulunun onkoloji  bölümünde sabah vizitelerinde dahi konuşamadığımız ve oğlumuzun odasından çıkartıldığımız beş ay! Ben gerçekten merak ediyorum, onkoloji hastalarının yakınları neden vizite saatlerinde dışarı çıkartılır? Bu uygulama    kaç hastanede var? Zaten onkoloji hastasının durumu zor, bir de askeri sistemle hasta yakınları saatlerce dışarıda vizite saatinden dolayı tutulabiliyor. Biz

“Gece leylak ve tomurcuk kokuyor ;                                                                                                 Yaralı bir Şahin olmuş yüreğim;                                                                                                               Uy anam anam;                                                                                                                               Haziran da ölmek zor...”.(Hasan Hüseyin Korkmazgil)   Haziran ayı başladı .Önce havada bir yağmur kokusu başlıyor ,sonra yağmur taneleri göz yaşlarımla yarışmaya başlıyor.Tutamıyorum kendimi avazım çıktığı kadar yüreğim yetti kadar ağlıyorum.Kendi halinde yaşayan üç kişilik bir ailemiz vardı ve ben oğlumun varlığını evin bereketi,huzuru diye düşünürdüm. Ah yağmur tanecikleri nasıl göz yaşlarıma rakip çıkarsın.Ben, can parçam hayat ışığım gideli tam beş(5) ay oldu da ,yokluğunu kabullenemediğim için ağlıyorum.Sen niye ağlarsın sen de sevdiğini can parçanı mı kaybettin? Yaramız orta